Dik tevreden
Hoe is het met je sollicitatie gegaan, vraag ik m’n hulp? Ze is het níet geworden, vertelt ze me. O nee? Hoezo niet? Ze had me verteld dat ze bij een zorgorganisatie gesolliciteerd had als huiskamerbegeleider, een hogere functie dan huishoudelijke hulp. Een functie waar ze mij bij uitstek geschikt voor leek, want ze is heel betrokken, meedenkend en positief. Ik gunde haar de promotie van harte.
Afgewezen, maar waarom?
“Ik werd gebeld dat ik was afgewezen en moest echt drie keer vragen waarom,” vertelt mijn hulp me.
“Ik zei tegen die vrouw van personeelszaken: ‘Toe nou maar. Zeg het me maar. Ik ben geen achttien meer, ik kan heus wel wat hebben. Ik hoor graag wat het is waarom jullie mij niet aannemen. Daar leer ik van.’ Maar ze draaide er steeds omheen.”
“Ik zei tegen die vrouw van personeelszaken: ‘Toe nou maar. Zeg het me maar. Ik ben geen achttien meer, ik kan heus wel wat hebben. Ik hoor graag wat het is waarom jullie mij niet aannemen. Daar leer ik van.’ Maar ze draaide er steeds omheen.”
“En wat was het,” vraag ik, intussen bloed nieuwsgierig.
“Nou…” Mijn hulp begint hardop te lachen: “Ze zei, dat ik er wat onverzorgd uitzag.”
“Huh,” reageer ik verrast. Mijn hulp ziet er altijd fris en leuk uit. Uit eerdere gesprekjes weet ik bijvoorbeeld dat ze eens in de zes weken naar de kapper gaat. Voor knippen en kleuren. Ze is heel tevreden over haar kapper. Het kappersbezoek mag wat kosten, dat heeft ze ervoor over.
“Nou ja,” vertelt ze verder. “Het klopt ook wel, want ik kwam rechtstreeks van een cliënt. Ik had me niet omgekleed. Ze gaf me als tip om bij een volgende sollicitatie wel even iets van een colbertje aan te doen.”
“Dat meen je toch niet?” vraag ik? “Een colbertje?” En, nieuwsgierig: “Heb jij een colbertje? Ik draag ze zelf nog maar zelden…”
“Ja hoor,” zegt ze opgewekt. “Ik heb er twee zelfs. Ik heb er voor de sollicitatie gewoon niet aan gedacht. Ik kwam rechtstreeks van een cliënt. Dus ik was gekleed zoals nu. Maar ik had natuurlijk wel wat meer m’n best kunnen doen.”
“Ach, je bent zo ook helemaal prima, toch” verdedig ik mijn hulp. “Wil ze soms ook dat je een leuk hakje bij je colbert draagt?” grap ik? OMG! “En misschien een vleugje make-up,” oppert mijn hulp.
Ze bedoelde het goed, bedenken we dan. Het is een goede tip. En gelukkig kan mijn hulp wat hebben.
Heerlijk tevreden
Ik vraag mijn hulp of zij ook ‘heerlijk tevreden’ kan zijn met zichzelf. Gewoon zijn wie je bent. Zonder je te bekommeren om verwachtingen van anderen. Dat dát een van de voordelen is van onze leeftijd (we zijn beide 50+).
Dat herkent ze absoluut. “Ik vind het ook helemaal niet erg dat ik ben afgewezen,” zegt ze. “Ik doe het werk dat ik nu doe ook graag. En de dame heeft zeker een punt.” Daarover zijn we het eens. Het is best leuk te bedenken hoe we onszelf voor bepaalde gelegenheden kunnen optutten. Bijvoorbeeld door de lippen te stiften. Met een shawltje. Een paar oorbellen. Een lekker parfum. Samen komen we op allerlei ideeën. Maar diep van binnen zijn we eigenlijk best tevreden met onszelf. Prachtig toch?
Even plagen
Bij het afscheid plaag ik haar: “Doe je de volgende keer wel je colbert aan?”
“Jazeker,” reageert ze adrem. “Met hakken.”
Reflectievragen:
- Waarover ben jij dik tevreden als het jezelf betreft? Bijvoorbeeld, welke karaktereigenschap?
- Denk ook eens aan je lijf. Vaak kijken we zo kritisch naar onszelf. ‘Ik ben niet… (slank, lang, jong, …)’, ‘Ik heb geen… (mooi haar, mooie benen, …), ‘Ik heb … (een lelijk gebit, lelijke handen, …)’, enzovoort. Wees eens eerlijk, waarmee (bijvoorbeeld met welk lichaamsdeel) ben je best, of zelfs heel tevreden?
Tip: wees blij met jezelf. Je bent een mooi en uniek mens. Met mooie en minder mooie eigenschappen. Samen maken ze precies JOU!